«به نام خدای آسمانها»

 عیدانه

 گشتیم پی هلال ماه شوال و پیدا کردیم و دستمان را گرفتیم سمت آسمان تا به

یکدیگر نشانش بدهیم. شاید خدا دستهایی را که به سمت آسمان دراز کردیم ، دست دوستی فرض کرد و لبخند زد. هلال شوال لبخند خداست به روزه دارهایی که عیدی می خواهند. رمضان ریسمان امیدی بود که از عرش پایین افتاد تا هر کس به میزان همتش خودش را بکشد بالا،حتی اگر توانست تا اعلی.

رمضان دست خدا بود که برای ما دراز شد. ما دست خدا را گرفتیم و یا علی گفتیم و بلند شدیم. حالا باید آن را محکم بفشاریم ومواظب باشیم بار دیگر زمین نخوریم. هرچند که رمضان خدا میزبان بود و ما میهمان تمام شده ولی نه خدا و خدایی اش فرق کرده نه ما بندگا ن و بندگیمان.

و تا خدا خداست باید بندگی اش را کرد ؛ هر چند رمضان تمام شده باشد...
شاید رمضان آینده ، شرمنده نباشیم!

راستی تا یادم نرفته عیدتون مبارک!

زیر سایه نور

« فَاِنًَها لا تَعمَی الاَبصارُ وَ لکِن تَعمَی القُلُوبُ الًَتی فِی الصُدُورِِ» (46حج)

 « چشمهای سر نابینا نیست بلکه چشم دلهایی که در سینه هاست کور و نابیناست.»

معادل:

 کور بینا بهتر از بینای کور.

کوری چشم به از کوری دل.

حدیث یاران

 جنگها هر چقدر هم طولانی باشند بالاخره تمام می شوند و مردم به شهرهایشان بازمی گردند و خانه هایشان را می سازند. مین ها را خنثی می کنند و جایش پارک می سازند و روزی هم از یاد می برند که روزی روزگاری آنجا میدان جنگ بوده است! اما چیزی که هیچ وقت ساخته نمی شود و جای خالیش را نمی توان با هیچ بنا ، درخت و فواره ای پر کرد جای خالی آدمهاست!!!

آدمهایی که مثل دیوارهای یک قلعه جلو ایستادند تا دیگران پشتشان پناه بگیرند.آدمهایی که خاک وطن را به سرخی خون پاکشان آغشتند تا رد پای سیاه متجاوزان بر خاک نماند. آدمهایی... نه! پرندگانی که بال شهادت را عاشقانه ، دلیرانه و... گشودند تا امروز ایران، ایران اسلامی و ایرانی، ایرانی مسلمان باشد.

به امید روزی که جای خالی شهدا در همه دلها سبز باشد...!